Fundur 19. janúar - Starfsgreinaerindi, Þorkell Lillie

Það verður að segjast að mér líður dálítið eins og stjórnarformanninum sem að skrifaði bréf til sjálfs síns, póstlagði, dreif sig heim, tók á móti bréfinu, opnaði það og uppgötvaði að stjórn fyrirtækisins hafði ráðið hann sem forstjóra. Baggalútur lýsti svona atburði fyrir mörgum árum eins og þeim ... Það verður að segjast að mér líður dálítið eins og stjórnarformanninum sem að skrifaði bréf til sjálfs síns, póstlagði, dreif sig heim, tók á móti bréfinu, opnaði það og uppgötvaði að stjórn fyrirtækisins hafði ráðið hann sem forstjóra. Baggalútur lýsti svona atburði fyrir mörgum árum eins og þeim var einum lagið. Fundurinn var undir stjórn Stellu og byrjaði hún á sögumolum. Að þessu sinni var það Edison, Parton og Joplin. Ólöf tók við eftir það og sagði frá Þýska njósnaranum sem tók land á Langanesi, endaði á bæ í Finnafirði og vann það sem eftir var seinni heimsstyrjaldarinnar sem gagnnjósnari fyrir bandamenn. Sveitabærinn við Finnafjörðinn tengist Ólöfu. Mamma hennar var barn á bænum á þessum tíma og sá til mannsins þegar hann kom til bæjarins. Mjög merkileg saga og falleg. Saga sem gefur von á óvissu tímum. Aðal erindi dagsins var starfsgreinaerindi ritara. Það er hérna sem að kjánahrollurinn nær hámarki, að skrifa um sitt eigið erindi. Ritari kynnti sig, menntaslóðann sem hann gekk og fór yfir hvað vinnan hefur gengið út á síðustu 22 ár. Þróunin í fjarskiptum er gríðarleg, mikil fjárfestingarþörf og verð fyrir þjónustu fara lækkandi sem gerir miklar kröfur til hagræðingar og reksturs. Samfélagið kallar eftir að vera sítengt. Tæknilega stöndum við vel að vígi en eigum enn eftir að “mastera” hvað það þýðir að vera sítengdur. Stefnan í fjarskiptum er frekari fjárfestingar og stuðningur við þá sjálfvirknivæðingu sem nútímaþjóðfélag siglir í. Ritari þakkar, auðmjúkur fyrir, hljóð og athygli og vonar að þetta hafi verið gagnlegt og fræðandi.